Merhaba🌻
Uzun bir ara oldu “Hikayeler Örelim mi?” serimize ara vereli.
İçinden beraber geçtiğimiz bu süreçte, bazen yalnız kaldım büyüdüm, bazen dostlarımla genişledim, esnedim. Bu dönemde birçok sevdiğimi toprağa verdim. İçlerinde anneannem de vardı kardeşim de. Öremedim dostlar, iplerle öremedim. Yaşamın içinde adımlarım kendi örgüsünü örüyordu zira…
Şimdi yaşadığım, biriktirdiğim her şeyi; evet her şeyi sizlerle paylaşmaya hazırım. Günebakan’ın hikayesini örmekle başlamak istedim. Günebakan çiçekleri yüzlerini Güneş’e kaldırırlar. Güneş bulutların arkasına saklanınca, günebakan çiçekleri yüzlerini yere indirmek yerine, birbirlerine dönerler, enerjilerini birbirleriyle paylaşırlar ve yaşarlar, “Umut hep var!” diyerek yaşarlar.
Neden onların hikayelerine kulak vermeyelim değil mi?
Bir cevap yazın