Her şeyin bir başlangıcı vardır.  Yaşaman için önce nefes alman, konuşmak için önce ses çıkartman, yazmak için önce okuman, adım atmak için önce düşmen gerekir... Bazen istersin bazen sen istemesen de kendiliğinden gelişir her şey. Somut halde vücut bulan eylemlerinin sorumluluğunu her şekilde üstlenmek zorundasındır. Buna "Yaşamın Kuralı" derler. Bir de sırların vardır, kendi kendine konuştuğun, kimseyle paylaşmak istemediğin sırların. Tıpkı çocukken, herkesten saklamak için o en sevdiğin portakal ağacının toprağına gömdüğün renkli topacın gibi mesela. Bilyeleri paylaşırsın, bebekleri, tokanı paylaşırsın ama o renkli topaca kimse dokunmasın istersin. O topacı sararken kurduğun hayallerinin kirleneceğinden korkarsın, o hayallerin dile gelip ona dokunan kişiye duyulacağından korkarsın. O hayallerle dalga geçilmesinden, o hayallerin yaşanamamasından korkarsın. Böylelikle başlar kişiliğinin en korkak tarafı. Çünkü çocuklar kırmıştır seni, yalnız kalmışsındır kimi zaman, en yakınların bile "hayalci" olarak tanımlar seni. Anlaşılmadığını her defasında mırıldanırsın, sesin çıktığında susmanın daha güvenli olacağını öğretirler sana. Susarsın. "Bizim kız çok sessiz, ağzı var dili yok, ay ne tatlı bir kız maşallah çok uslu, mm hamarat da"  bla bla bla naralarıyla geçer en temel, en verimli, en masum yılların. Derdini anlatamadığın noktalarda çatı katındaki odana sığınırsın. Odanın terasının bordo kiremitlerine uzanır, tepeye asılmış yıldızlara dalar başlarsın hayal kurmaya. Sesinin çıktığı, özgürce konuşabildiğin, hayallerini sesli dile getirebildiğin tek yer orasıdır çünkü.
devamını oku