O gün adaya hangi duygularla gittiğimi nasıl açıklayayım sana. Vapurun camına başımı yasladığımda, yağmaktan yorulmayan bir yağmur vuruyordu camıma. İçerinin sıcağı, dışarının soğuğu ile birleşince karşıma çocukluğumun buğusu çıkmıştı.

Düz bir yol çizdim önce. Hafif yokuşu olan bir yoldu bu. O ince yokuşlu yolu çıkarken burnuma kekik kokuları geldi yan bahçeden. Taze kekik kokusunu nerede duysam tanırdım. Evin ahşap bahçe kapısında ufak bir delik vardı. Oradan tüm merakıma yenik düşerek içeriye baktım. İki kadın yere serdikleri çarşafın üzerine taze kekikleri özenle yerleştiriyordu. Güneş'e selam vererek kurumaya bırakıyorlardı kekikleri. O küçük delik karşıma kocaman bir dünya açmıştı. Bahçenin avlusunda yerde oturan bir çocuk elinde ne olduğunu anlamadığım bir şeyle ilgileniyordu. Az sonra o şeyin müzik kutusu olduğunu kulaklarım dans ederken anlayacaktım. Sanki karşımda Edith Piaf canlanmış tüm o yakıcı içtenliği ile La Vie en rose söylüyordu. Çocuk müzik kutusunun kolunu çevirirken ben Edith Piaf’a saygıyla eğilirken arkamdan hızlıca bir fayton geçti. Atın ağlamaklı sesiyle irkildim ve o küçük delikli dünyamdan birden bu gerçekliğe atıldım. Bir tane hüzünlü atın çekmeye çalıştığı bu faytonun tekerleri öyle isteksiz dönüyordu ki! Sanki bir tek faytoncu bu durumun farkında değildi. O anda koşsam, arkasından yatişsem, faytoncu kardeşe durumu anlatmaya çalışsam diye düşündüm. Ama çoktan uzaklaşmışlardı. Yokuşa aldırmadan yükselen faytona öylece bakakalmıştım.
devamını oku